wirus przejął całe moje życie

Nie ma niczego na czym mogę skupic mój umysł

Nie mogę nic zaplanować

Wirus przejął całe moje życie

Czy tak kiedys wyglądało życie w czasie wojny

Ciągłe poczucie niepewności i napewno nieporównywalnie wiekszego strachu?

Wszystko co nakręcało mnie do życia zostaje ucięte

Nie mogę nawet wychodzić z własnego pokoju.

Chcą żebym tu siedziała i odizolowała się od wszytskiego co potrzebne do życia

Powietrza

Przyrody 

Ludzi

Interakcji 

Słońca 

O braku tego wszytskiegoteż można umrzeć albo zwariować

Teraz pytanie jak długo jeszcze to szambo potrwa?

Potrzebuje interakcji międzyludzkich tak samo jak swobodnego oddychania 

Fajnie jest mieć czas dla siebie ale dleczego ma to być 

pracowanie non stop LUB czas dla siebie

Dlaczego nie można miec w tym balansu?

Narzekam. OK. NARZEKAM noi co?

Nie potrafię tak poprostu się przestawić przykleić uśmiech i udwać że wszytsko jest OK

Nie potrafie zrozumieć dlaczego ludzie potrzebujący lekarza nie mają udzielanej pomocy bo teraz leczy się tylko jedną chorobę

Gdzie zaszliśmy jako ludzkość?

Dlaczego większości tak łatwo przychodzi przejście nad tym do porządku dziennego?

Być może w życiu większości ludzi niewiele się zmieniło.

Ja kocham żyć,  wychodzić z domu, podróżować, doświadczać, planować, czuć się wolnym

Teraz ktoś decyduje za mnie czy mogę zobaczyć rodzinę czy nie. Czy mogę wsiąść do samolotu czy nie. Czy mogę wyjść z domu czy nie. Czy mogę pracować czy nie. Kiedy mogę pracować a kiedy nie. Po  której stronie mam iść po schodach. Kiedy mam umyć ręce. 

Wiem że ta sytuacja nie zależy ode mnie, wiem że nie dotyka tylko mnie.

Ale determinuje moje życie w tak ogromnym stopniu

Czuje sie jakby ten wirus był okupantem