olala wszytsko gra ;) YOUTUBE

SO I will post who i subscribe on YT and I think is worth it
so first Polish, then other languages (scroll for EN)


Kogo ogądam na YT:
i uważam że może warto i dlaczego

❤ ❤❤❤my favorites ❤❤❤❤ ulubieni❤ ❤❤❤❤

POLSKI

my fav:
❤Krzysztof Gonciarz
To jest gość. Jak go nie znacie to koniecznie obejrzyjcie choć te kilka filmów niżej. Nagrywa z japonii. Jak wam się żaden nie spodoba dajcie znać bo w to wątpie:D

https://www.youtube.com/channel/UCzuvRWjh7k1SZm1RvqvIx4w

1. https://www.youtube.com/watch?v=LXM_tGHcuMo&t

2. https://www.youtube.com/watch?v=X-PXtz0R5ug

3. https://www.youtube.com/watch?v=7d0ql9R-Gcs&t

4. https://www.youtube.com/watch?v=zwWqBUw5Vu8&t

5. https://www.youtube.com/watch?v=tpVvNoxIZtw

6. https://www.youtube.com/watch?v=xzqNFJSnnxo

Kolejny "must watch"
❤BaldTV
https://www.youtube.com/channel/UCQVC2a-sGrZ8kAF0oGOS4Lg
baaardzo ciekawe:
1.https://www.youtube.com/watch?v=hjW4gGwEdeE

 

2. https://www.youtube.com/watch?v=gfKqraWRSSs

3. https://www.youtube.com/watch?v=NkvYxVrsvzM&t

4. https://www.youtube.com/watch?v=hoUetu2sdkc

Weronika Truszczynska
W. jest w chinach i nagrywa o chinach na tą chwilę. Bardzo specyficzna ale spoko.
https://www.youtube.com/channel/UCoJjEsNkU-Md3xB6BursT0Q

Fanggotten
poprostu lubie słuchać jak gada i co gada
https://www.youtube.com/watch?v=R0uX381osOM&t

❤Kittisaurus
Najlepszy kanał o kotach, najczęściej bez gadania tylko z muzyką.
https://www.youtube.com/channel/UCwcsDWGip6vtiZyCnvDoClQ

Autostopem Na Koniec Świata
W sumie to mnie wkurza, zwalszcza że tyle pije. Ale pokazuje prawdziwą Rosję, generalnie wschód. Film trzeba oglądać na zmienionej prędkości co najmniej x1.25
https://www.youtube.com/channel/UCcnATEeoZj__3e7JvdNWIpA


Lisie Piekł0
Poprostu ją lubię. Teraz robi taki pozytywno zdrowo minimalystyczny kontent.
https://www.youtube.com/channel/UCt2IsCngTU-0P9eXUC0Rg7g

❤李子柒 Liziqi
Filmy bez mówienia, musisz obejrzeć choć jeden raz. WOW. O chińskim życiu na wsi.
https://www.youtube.com/channel/UCoC47do520os_4DBMEFGg4A

ENGLISH

❤Tom Merric
One of my favorites. I do stretching with him every single day.
https://www.youtube.com/channel/UCU0DZhN-8KFLYO6beSaYljg
FAV:
https://www.youtube.com/watch?v=lPKRiU9u_Hc

https://www.youtube.com/watch?v=L_xrDAtykMI

https://www.youtube.com/watch?v=R3WDe7byUXo

https://www.youtube.com/watch?v=mjf7Fkmuxhc

❤Kittisaurus
Best channel about cats. I love Lulu.
https://www.youtube.com/channel/UCwcsDWGip6vtiZyCnvDoClQ



❤Kelly Stamps
so sarcastic and funny.
➡️https://www.youtube.com/watch?v=Aqk5QfzkP_I&t

https://www.youtube.com/watch?v=FbW3j-9W3JY&t


The Break
Patricia Bright
she talks about money investments etc
https://www.youtube.com/channel/UC9c80wcPsvmosqUtk7MNbmw
➡️ https://www.youtube.com/watch?v=NYmuhr3a8X0&t
also has a beauty channel
https://www.youtube.com/channel/UC0KiGuCTrehqzSQ7ikjxSQw


❤李子柒 Liziqi 
No speaking videos. Just chill. its WOW. About chinese rural life.
https://www.youtube.com/channel/UCoC47do520os_4DBMEFGg4A

Elliott Hulse
I know that not everyone can like him but I do. Especially the old videos
https://www.youtube.com/watch?v=kzh0WmhJ1VU

Two Cents
All about $$$$. My husband likes them.
https://www.youtube.com/channel/UCL8w_A8p8P1HWI3k6PR5Z6w

Nile Wilson
He does gymnastic challenges, most importantly has a very positive vibe
https://www.youtube.com/watch?v=h2AMoXbog8U


Alivia D'Andrea
mostly I exercise with her this specific routine
https://www.youtube.com/watch?v=cN0-1YuMwwI
but she has also like positive minded videos eg:
https://www.youtube.com/watch?v=2YC6qBC0j8o


Inthefrow
I dont really watch her anymore, but years ago was watching lots
about fashion, lifestyle
https://www.youtube.com/watch?v=wFfqJ9q3wUc



RUSSIAN
❤Sasha Chistova
Кажется что она настоящая. (I watch her, to practice my russian, especially on instagram)
https://www.youtube.com/channel/UCwLMm2pP2TC8U9nAaYWHjFA
➡️https://www.youtube.com/watch?v=rLIxJ8Lw2Vg

➡️https://www.youtube.com/watch?v=-U-XtF-90sk
https://www.instagram.com/sashachistova/?hl=pl




Maria Way
очень позитивная девушка (I watch her, to practice my russian, especially on instagram)
https://www.youtube.com/channel/UCQNax8LsGh3EiLF4WmNgDZA
❤ https://www.instagram.com/maria__way/?hl=pl


SPANISH

❤AuronPlay
Cada vez, viendo sus vídeos, estoy partiendo de risas
https://www.youtube.com/channel/UCyQqzYXQBUWgBTn4pw_fFSQ
➡️https://www.youtube.com/watch?v=9aadLofQjrE

Edu López
Es de Tenerife, esta grabando YT sobre la fotografía y sobre los videos.
(I watch him also to improve my spanish)
https://www.youtube.com/channel/UCzmCAxljpOKYCNhXNLQIbMw

RECOMEND ME SOMTHING GOOD:)))) PLS

POLISH || intro vs extrawertyzm

I won't have power to translate this all to english

but as I'm home alone I have more time to think in my own language

I tend to think in language which surrounds  me at this very moment 

So only if I'm long time alone at home I start to switch to mostly  polish

it is kind of freeing and relaxing

And I've got so many thoughts

I let them pass free through my head right now

I just make notes for time, when my head will be stuck again

Some I share 

Dawno nie miałam takiego czasu, że byłam sama sama przez dłuższy czas
Zapomniałam jak bardzo dużo czasu ma się wtedy na myślenie

i jak dużo nowych pomysłów się rodzi i rzeczy porządkuje

Wyspałam się jak nigdy

Mam 5 tysięcy myśli nie opisanych

a to właśnie jedna z nich

że kiedy już jesteś dorosły

twoje kontakty międzyludzkie są bardzo ograniczone

albo rodzina albo praca

raczej nie spotykasz się już z przypadkowymi ludźmi

chyba że wymaga tego Twoja praca

będąc studentem ciagle postykasz i poznajesz nowych ludzi 

i nikt się nie dziwi, że spędzasz czas na konwersacje bez jakiegoś konkretnego celu

dla samego faktu wymiany myśli

kiedy dorastasz grono się zawęrza i zawęrza

może masz kilku sprawdzonych znajomych (jeśli masz szczęście to grono jest większe)

ale taki przeciętny człowiek myślę że poza praca ma bardzo zawęrzone grono rozmówców

noi też dochodzą bariery kulturowe 

bo mając żonę nie wdasz się już w romowę z koleżanką lub nie będziesz z nią chodzić na kawe

bo bóg onli wie jak by się to skończyło

a jeśli nawet nie 

to niebyłoby to zazwyczaj akceptowalnie

nie piszę tego ŻEBY OCENIAĆ

poprostu stwierdzam zaobserwowane fakty

i co z tego wynika 

jedyni ludzi z którymi możesz "bezkarnie" rozmawiać tracąc cenny czas i energie

są ludzi z Twojej pracy, no bo

i tak muszisz tam być

będąc tam i tak zarabiasz

nie możesz poprostu wyjść z pracy od tak bo jesteś skazany na bycie w tym konkretnym miejscu z tymi konkretnymi ludzmi

i jeśli w twoim mjejscu pracy masz fajnych ludzi 

i fajne relacje

to będzie  w twoim życiu jedno z tych niewielu miejsc 

w którym niektórzy będą z tobą na bierząco, będą znać Twoje historie z dzieciństwa

nawet jeśli będziesz rozmawiać z płcią przeciwną wiecej niż pozwalałby by na to normy społeczne i rodzinne

to będzie usprawiedliwione 

nikt też nie będzie doszukiwał się dwuznaczności bo zazwyczaj rozmawia się dla zabicia czasu

nikt nie będzie od ciebie oczekiwał niczego więcej niż wymiany zdań

potem każdy idzie do domu i żyje swoim życiem

i tak sobie myślę

ale super byłoby pracować z fajnymi ludźmi

którzy mają coś do opowiedzenia

bo to jest jedna z niewielu okazji w naszym dorosłym życiu na tak rozległe 

kontakty między ludzki e

oczywiście zależy to od rodzaju pracy, są ludzie którzy pracują sami

albo ich praca wymaga dużego skupienia

albo pracuja w takim tempie że nie rozmawiają z nikim

mimo wszytski istnieje sporo prac bardziej społecznych

dlatego myślę że warto wybierając zawód 

wziąć pod uwagę swoje potrzeby społeczne

czy jesteście introwerykami i extrowertykami bo 

jeśli lubicie kontakt między ludzki a zostaniecie programistą

może się to dużo bardziej odbić na waszej psychice niż byście sobie wyobrażali

a może mnie poniosło

no ale takie przemyślenie mnie naszło 

https://www.16personalities.com/pl

en: https://www.16personalities.com/free-personality-test

"Excuse me, I might drink a little more than I should tonight." || in polish one more time sorry.

nie licząć dni godzin lat nie liczac zyskow ani strat

miało być podsumowanie wyszła ksiązka prawie

bardzo dużo myśli i zanim zaczne chyba najpierw trzeba by powiedzieć coś pozytywnego bo ten post chyba nie będzie i nie jest pozytywny a moja sytuacja teraz jest pozytywna, choć grudniowe zastanowienia czesto są melancholijne to życie dobrze mnie traktuje i chyba wybory których dokonaliśmy nie były głupie

więc raczej bilans roku na plus

wiadomo każdemu rok dał po dupsku z wiadomej zarazy 

ale tak naprawdę nie mogę na nic narzekać poza tym że większość duzą część roku spędziła mnie wychodząc z moich 6m2 😂😂😂😂😂😂😂😂😂

ok zaczynamy:

https://cirilla-riannon.blogspot.com/2010/08/2-miesiace-i-rok-dziela-mnie-od.html
mineło 10 lat od tego postu
przenanalizuje go na nowo
zobacze co się zmieniło

2 miesiące i rok dzielą mnie od ćwierćwiecza.

taki "czwartkowy bilans" (czwartek to mały piątek).

jeśli o czymś nie zapomniałam mam na koncie- 8 różnych prac (raz mnie zwolnili!), 

następnie 4 lata tu: 8 zmian współrzędnych, 15 (+ niedługie trzy) osób z którymi mieszkałam (w tym jeden on), 2 zb (+1) , co najmniej dwie rzeczy które bym wycięła z pamięci (a może 3).

pół roku do końca.

przed sobą kolejna przeprowadzka.

NOWY BILANS - kolejne 10 lat życia

ilość prac na koncie- czy ja wógóle jestem w stanie to policzyć.... 17 o ile o czymś nie zapomniałam, a to bardzo możliwe - zwolnili mnie raz (2), ale w sumie to wymusiłam

8 lat tam (CI) +8 ( sumując 16 do teraz)  zmian współrzędnych (1 niedługa)

1 rok tu (L)   +2 ( 18) zmiany współrzednych

osób z którymi mieszkałam ( licze współmieszkańców)  +23 ( sumując 38)

kolejna rzecz którą bym wymazała z pamięci ale w sumie to okres a nie zdarzenia ( sumjąc 4)

efekty?

czuję się czasem jakbym już miała 40 lat (choć nie wiem jak czuje się taki człowiek naprawdę).

jakby kroki które stawiam "do przodu", były co najwyżej krokiem w bok.

zapomniałam powoli co było moim celem te 4-5 lat temu, idę dalej w kierunku żeby zapominać.

na zgro mogę spotkać mnóztwo osób, które "znam", pewna osoba z boku zapytała nawet jak to możliwe "że tyle osób kojarzę?" 

co było moim celem 15 lat temu zupełnie nie pamiętam.

nie pamiętam też kim wtedy byłam.

życie zmienia i daje po dupie. 

pamięta się już tylko tu i teraz

istnieje tylko teraźniejszość

nie czuję się TUtaj jak u siebie - jeszcze?. TAM też nie czuję się jak u siebie- już?

nie wiem gdzie jest "u mnie".

kiedyś myślałam, że zabiorę TU resztę swoich rzeczy, jak gdzieś zostanę na stałe.

ale na stałe nie nadeszło, nie nadchodzi, i nie zapowiada się, że nadejdzie.

mogę to zdanie tylko powtórzyć na stałe nie nadeszło, nie nadchodzi i niestety nie zapowiada się ze nadejdzie.

chyba czas na pogodzenie sie z losem tułaczym

takie gyspy life

ma swoje piękne strony

moje plany potrafią być na tą chwilę tylko kontynuacją poprzedniego stylu bycia/ życia?

moje wnioski z przeżyć oddalają mnie od optymizmu. twardy realizm.

coraz łatwiejsze staje się łapanie dystansu - zaczynam być taka jak niechciałam? 

nauczyłam się o samodzielności, decyzjach, konsekwencjach, celach, priorytetach,  ludziach,  funkcjonowaniu w (nazwijmy to) towarzystwie, czasem samotności(w milionowym mieście), pracy, korporacjach, rozrywce, czasie i tempie, chamstwie, interesowności, bezinteresowności i serdeczności - wszystkiego za dużo.

Nauczyłam się jeszcze więcej o priorytetach, lojalności i jej braku, hipokryzji ( w tym we własnym wydaniu), mocy konsekwencji i sytematyczności, byciu w obecnym w teraźniejszości, niepowtarzalności czasu, obojętności, fałszywym zainteresowaniu, fanatyzmie, samotności, bezcelowości idealizmu, docenianiu i wdzięczności, mocy uśmiechu (w tym do siebie), kruchości przyjaźni, tak dużo o ralacjach międzyludzkich i zaufaniu ( i naiwności), trzymaniu języka za zębami, 

wszytskiego znów tak dużo

przyjemniej patrzyło się w przyszłość bez tej wiedzy - bo naiwności się jeszcze nie wyzbyłam.

 OJ TAK ZDECYDOWNIE

marze o tym by móc znów spojrzeć na świat tak beztrosko jak mając te 20 lat

ale zobaczyłam też że nie jestem wyjątkowa ani jedyna z takimi przemyśleniami.

to miasto jak się ma porównanie stawia na ziemię, do pionu (jeśli dobrze pójdzie do pionu..).

jeśli nie wiesz czego chcesz i dokąd idziesz - pójdziesz tam gdzie patrzysz, a wzrok odwraca wiele spraw.

OJ ZDECYDOWANIE

poznałam kilku świetnych ludzi, dzięki którym zrozumiałam że mimo wszystko może być sensowne funkcjonowanie.

TYM RAZEM POZNAŁAM MNIEJ ŚWIETNYCH LUDZI a Ci których w poprzednim wpisie określałam jako świetnych nie ma ich już zupełnie w moim życiu

nasz drogi tak daleko i rozbieżnie się rozeszły że wątpie w to aby nasze ścieżki kiedykolwiek się skrzyżowały, i czy odpowiedzieli by mi "cześć"

to najbardziej przykra część tego podsumowania chyba 

zazdroszczę sobie może postawy zprzed kilku lat, ale doświadczeń mimo wszystko bym nie oddała.

ostatnio pomyślałam że skoro nie jest prosto, różne rzeczy się dzieją to po to żebym mogła się czegoś nauczyć,  może żeby później ktoś mógł korzystać z nauki na moich błędach i żebym mogła być bardziej wyrozumiała.

teraźniejszość raczej wątpie w celowość co najmniej polowy moich doświadczeń z ostatnich lat.

rzeczy się dzieja i wydarzają i nie zawsze to ma jakiś cel, ale zawsze to ma na Ciebie wpływ

jesteś jak świeży beton po którym jak ktoś przejdzie albo coś się wydarzy zostaje ślad na zawsze, możesz się starać to zakryć dywanem, no ale ślad będzie śladem

tak różne rzeczy w życiu odciskają na nas piętno

czy tego chcemy czy nie

nie wierze w celowość złych doświadczeń wierze w przypadkowość i w to że nas zmieniają

nie zawsze na dobre

tu pozdrawiam tych wszytskich ludzi co mówili i mówią o mnie źle

i tych którzy psują tym humor moim rodzicom

weście się ludzie zajmijcie sobą to więcej pożytku przyniesie niż męczenie innych ludzi

mam bardzo dużo drobnych planików i rzeczy które chcę wypracować i się nauczyć, że nie wiem czy mi starczy czasu. 

 Tu się kompletnie nic nie zmieniło a moje plany są jeszcze większe

z tym że teraz je realizuje jeden po drugim

jeśli Bóg da zdrowie to będę się cieszyć z ich osiągania

nie wiem tylko czy na wszytskie starczy czasu

życie mija szybko

Im dłużej żyje tym bardziej wiem jak bardzo trzeba nad soba pracować:-) i jak wiele trzeba robić żeby łapać sens.

moje ramy szczęścia, które jako pierwsze sobie człowiek kształtuje, uległy takiej deformacji, że niewiele z nich zostało. jako dziecko człowiek myśli że im większe te ramki i im więcej "rzeczy" "ludzi" tam się upchnie tym lepiej.

a jest odwrotnie:))

a najlepsze jest to, że jeśli te "ramki",  które mają determinować radość życia chce się tworzyć samemu, nie słuchając starszych rad i mądrości, to się wypaczają i zamiast ramami szczęścia stają się ramami "własnej porażki".

Tu nie wiem o czym dokładnie myślałam

ale moja definicja szczęścia na pewno uległa zmianie

teraz szczęście jest dla mnie tu i teraz

szczęście to rodzina nie inni ludzie

szczęście to te codzienne chwile radości

rozmowy z ludzmi nawet tymi nieznajomymi

szczęście to nie że coś być może w przyszłości

nie ma przyszłości bo może nie nadejdzie

przeszłość już była

istnieje tu i teraz i z tego momentu chcę to szczęście czerpać

nie z dużych rzeczy ale z tych małych

nie można być non stop szczęśliwym

ale można mieć momenty szczęścia i to jest chyba to po co życiemy 

"żyję dla takich chwil kiedy biorę chaust powietrza i krzyczę - chwilo proszę bądź wieczna"

i oby tych chwil było jak najwięcej

zahaczyłam o granice wytrzymałości i fizycznej i psychicznej.

za dużo rzeczy jak na dwa dni. ale miejsce w którym od wczoraj przebywam służy odpoczynkowi pod każdym względem. więc myślę, że nawet biorąc pod uwagę odległość znajdę tu wytchnienie, to co było mi potrzebne od dłuższego czasu - spokój, ciszę, odrębność. 

będę mogła żyć własnym życiem. (co wbrew pozorom czasem nie jest proste)

brak poczucia wspólności i przywiązania, 'anonimowość' związanej zmianami jest tym razem ogromnym plusem.

ostatnio usłyszałam w pracy, że jestem "samotnicą".

naprawdę dobrze mi z tym.

jakkolwiek to można odebrać, czasy w których ilość znajomych wyznaczałaby poczucie własnej wartości, albo poziom docenienia w społeczeństwie - bardzo dawno mam za sobą.

nie zamierzam być osobą publiczną, nie potrzebuje by o mnie mówiono, nie muszę próbować zaistnieć w jakiejkolwiek kwestii i w jakimkolwiek wymiarze. 

chociaż obserwując społeczeństwo, wiele osób starszych ode mnie od tego czy istnieją publicznie uzależnia zbyt dużo w swoim życiu ( a właściwie im bardziej się tego wypierają - tym bardziej faktycznie są uzależnieni  "od ludzi").

piszę o tym dlatego, że ostatnio  zaczęło mnie męczyć nawet krótkie przebywanie z takimi ludźmi. 

dziwnego rodzaju popisy, wymądrzania, opowieści, deklaracje..

mam tendencje do takiego nietrafionego towarzystwa, ale ostatnio bardziej dostrzegam jak to nie jest zgodne z tym co naprawdę cenie i że żeby to zmienić potrzebne jest trochę więcej wysiłku.

to co ma wartość musi kosztować.

nie jest tak powszechnie dostępne.

tak samo z ludźmi, żeby otoczyć się tylko wartościowymi to wymaga wysiłku.

ale chciałabym też mieć na tyle duży dystans do nieciekawych postaw/ludzi żeby byli mi obojętni - nie wpływali na mój humor w żaden sposób ani dobry ani zły.

z nowych rzeczy mogę dodać do tego 15 - letniego podsumowania

że jedej rzeczy której mi brakuje to prawdziwej przyjaźni

ale z kimś kto rozumiałby o czym mówię i z kimś którego ja bym rozumiała o czym mówi

ale takie przyjaźnie zawiera się chyba tylko w szkole

mam z kim czasem pogadać ale Ci ludzie są tysiące kilometrów ode mnie

kilka rzeczy za które jestem wdzięczna

za męża

za kota

za to że A się wykurował na razie

że plan na razie wychodzi

że mamy prace

że nie musimy się martwić o rzeczy podstawowe

że moi rodzice dają sobię rade

że spełniłam marzenie bycia na Malediwach

że w końcu nauczyłam się jak ważna jest konsekwencja

że żyję

że swiat jest taki piękny (chcę go całego zobaczyć)

że jestem zdrowa

że mogę mieć kontakt z rodziną

że jestem wolna

że nikt mnie nie śledzi (ahaha brzmi absurdalnie- nie mam schizofremi) 

że ten rok dał mi poczucie zaczęcia od nowa 

że mogę żyć bez przymusu wciskania w formę

że uczę się nowych rzeczy ( mam nadzieje że nigdy nie przestanę)

że w tym chorym ko-ro-na roku udało mi się być w domu (domu domu)

noi doszłam do wniosku że kocham deszcz.

nie mówię NADMIAR deszczu

ale ten dżwięk szumiącego deszczu 

takiego silnego robijającego się o ziemie

no to jest poprostu piękne

deszcz zawsz powoduje że się uśmiecham

i nie mówie że lubie ponure chmury to nie ma nic wspólnego z pięknem deszczu

jest jeszcze jeden post który chcę tu przywołać bo mówi o dniu i sytuacji

która na zawsze zmieniła moje życie.

jestem pewna że gdyby nie ten dzień moje życie mogłoby się potoczyć zupełnie inaczej

kolejnego dnie podjełam decyzje o wyprowadzce do hiszpani za miesiac i zlożyłam wypowiedzenie w pracy

ten post ma taki sam tytuł jak poprzedni

jednorazowo w jednorazowej scenerii

https://cirilla-riannon.blogspot.com/2011/08/nigdy-nie-wierzyam-ze-dojdzie-do-takiej.html

Nigdy nie wierzyłam że dojdzie do takiej sytuacji.
W jednym dniu zawieść się na dwu osobach którym się ufa w tym jednej niemal bezgranicznie.
I to wszystko dzieje się w najgorszy z możliwych sposobów. Jest w tym trochę mojej winy.
Ale większość czuje że prawie  wyłącznie moja.
Ja w takiej sytuacji sobie z tym poradzić?
Co sobie mówić żeby nie czuć się winnym?
Skoro mówię o nielojalności, jak rozgraniczyć tę którą można wybaczyć, a tę którą nie?
Dlaczego brać pod uwagę tylko fakty? A nie przemyślenia?
Tylko prawo ludzkie wskazuje na brak potrzeby oceniania myśli i odczuć.
No ale może jesteśmy tylko ludzmi.
Robiłam w życiu milion błędów,  jak każdy.
Dlaczego akurat teraz tak musiały się złożyć okoliczności że muszę ponosić aż takie konsekwencje.
Trzy dni temu ten wpis miał być mega pozytywny.
Jak się wszystko bardzo zmienia.
Chcę tylko przetrwać najbliższy miesiąc, bo tyle czasu średnio potrzeba za złapanie dystansu.
Dobrze że mam takie plany jakie mam, będzie mi łatwiej to wszystko co się dzieje znieść.
Może brzmi to depresyjnie ale sytuacja jest patowa i beznadziejna jak na ten moment.
Nikt nie może znaleźć idei jak zneutralizować ten kwas.




Nie pozostaje mi nic jak życzyć wam szczęścia.
A innym, żeby nigdy nie musieli się czuć jak w tej chwili ja.


Może niektórzy nazywają to przedszkolem.
Ja nazwałabym to emocjami i ranami po których zawsze zostają blizny.
Każdy dokonał wyborów, bardziej świadomych lub nie świadomych.
Życie toczy się dalej, jednym trudniej ponieść konsekwencje, drugim łatwiej.
I są też tacy co się tym nie przejmą..

Tak blizny zdecydownie zostały i brak zaufania, do ludzi, wiekszości z nich jak nie ze wszytskich

Bo jeśli dwie bardzo bliskie osoby potrafia się tak zachować to jak można ufać obcym

Myślałam długo co byłoby dobrym rozwiązaniem tej sytuacji.
Ale może komuś wydać się to śmieszne. Takie nie istnieje.
Nie ma żadnego dobrego rozwiązania.
A słyszałam, że podobno jak nie ma dobrego rozwiązania to nie ma problemu.
Więc ten brak problemu jest dla mnie tak duży, że nie wiem co zrobić żeby było mi łatwiej.


Wiem, że za pół roku będę może się z tego śmiać.
Dlatego chcę szybko przeżyć te następne pół roku.

Minęło 10 lat i nadal się z tego nie śmieje. Nie śmieszy mnie to zupełnie

Ale jakby kwas się zneutralizował

A teraz będzie o plusach.
Dzięki takim sytuacją dowiadujemy się że nie jesteśmy sami.
Jak można liczyć na innych, również na ludzi.
Czasem okazuje się że wsparciem poza tymi na których można liczyć są również osoby po których mniej byś się spodziewał.

To akurat często

To dowodzi że życie zaskakuje nas raz niepozytywnie raz pozytywnie.
A niektóre rzeczy może dzieją się po to żebyśmy docenili inne.

Nie wierze że celowość takich zdarzeń, nie dzieją się o na po coś. Ale jak już się dzieją to najlepszym możliwym wyjściem jest czegoś się nauczyć bo co innego Ci zostaje? ale nie nie dzieje się to po coś, chyba tylko po to żeby "zryć ci banie"

Czasem ludzie na których liczyliśmy nas zawodzą, ale takie życie.
Dzięki temu stajemy się silniejsi.

Dzięki temu stajemi się zimniesi, mniej ufni, zdystansowani i obojętni. Czy nazwała bym to siłą? Raczej ułomnością. Będąc zimni, zdystansowni, nieufni, podejżliwi i obojętni może i jesteśmy w stanie więcej znieść ale czy to jest tego warte. Nie

Ta gowniana sytuacja nauczyła mnie tylko tyle że żyć czasem boli tak bardzo  że ciężko jest oddychać. Przez długi czas. I że najbardziej potrafą zranić bliscy. Rany zadane przez obcych nie bolą. Ale potem przychodzi moment że  znów oddychasz pełną piersią i rzeczy cię cieszą. I znów jesteś szczęśliwy. I że takie złe momenty w końcu też mijają. Tak samo jak mijają te dobre. Wszytsko ma swój początek ale też koniec. Że nie ma co płakać zbyt długo bo czas upływa. Że jak się jest z czego cieszyć to trzeba się cieszyć, bo czas upływa. Tak jak o złych  rzeczach trzeba starać się nie pamiętać (choć i tak nie zapomnisz), tak te dobre utrwalać w umyśle (żeby były wyraziste).

Żeby nie brzmiało to wszytsko tak tragicznie.

Poza tym guwnowirus-em to wszytsko jest w porządku, te ważne rzeczy są w porzadku, rozwijam się, uczę, realizuję, poznaje ludzi, cwiczę, mam wsparcie i jak mogę to wspieram

Jestem blisko realizacji tych większych celów i jeśli Bóg pozwoli już niedługo wszytsko powinno być łatwiej! 

Staram się łapać te małe szczęścia z dnia bo to jest chyba sensem istnienia!!

this one in polish:) emigracja.

Chciałabym zebrać wszystkie myśli na temat emigracji w jednym miejscu, wypunktowane i to chyba będzie ten post.

Ostatnio dużo myślę o tym, jak na człowieka wpływa emigracja w wielu możliwych aspektach.

Kiedy tak idziesz sobie ulicą w nowym miejscu, przeżyłam to już kilka razy. Obserwujesz budynki, ulice, rzeczy które widzisz po raz pierwszy. Ludzi o innych wyrazach twarzy, minach, gestach. Czujesz się nowy, inny, niepasujący. Zarazem ma to w sobie inspiracje, chcesz się dowiedzieć, co jak działa i dlaczego.

Chcesz rozumieć i pasować. Dostosować się do rytmu miejsca. Ale równocześnie czujesz się dumny z bycia innym, z tego, że się wyróżniasz. Czujesz, że jesteś odważny będąc tu teraz, że dałeś radę. Dałeś wielki krok w życiu, ale zaraz czeka Cię kilka kolejnych wyzwań. Szukanie pracy, wyrabianie dokumentów, wynajmowanie mieszkań, poznawanie nowych ludzi, wyłapywanie nowych zwyczajów, nierozumienie co inni mówią, uczenie się języka. Popełnianie błędów, bycie niezrozumianym niejeden raz.




To wszytsko ma w sobie taka magie i inspiracje. Mogłbyć przeżyć życie niczego z tych rzeczy nie wiedząć i nie doświadczając. Jednak się zdecydowałeś.






Zdecydowałeś się na trudniejszą drogę. Przynajmniej na początku. Wiesz, że istnieją ludzie, którzy całe swoje życie przezyją w tym samym mieście, na tej samej ulicy, wśród tych samych ludzi, blisko ulicy. Ich dzieci będą chodzić do tej samej szkoły co rodzice.
Dla Ciebie nic już nigdy nie będzie takie samo. Raz robiąc ten krok wszytsko zmienia się zna zawsze, nie ma kroku wstecz. Nawet jeśli wrócisz, będziesz już innym człowiekiem. Będziesz mieć porównanie i ten fakt zmieni wszystko. Nię bedziesz już nigdy widzieć rzeczy "u siebie", gdziekolwiek by to nie było - w ten sam sposób.
Nic na to nie poradzisz. Otoczenie, ludzie, zwyczaje, dźwieki - to wszystko Cię zmieni.
Za jakisz czas będziesz szedł swoją ulicą w rodzinnym mieście i będziesz być może czuł to samo - bycie odmiennym, nie pasującym puzlem do żadnej układanki.


Tu będziesz obcy i tam będziesz obcy. Obcy na zawsze, obcy na chwile.






Tu będziesz obcy i tam będziesz obcy. Obcy na zawsze, obcy na chwile.
"Jadę do domu" będzie jadąc tu i tam.
"Skąd jesteś" na wakacjach nie będzie już łatwym pytaniem do odpowiedzi.
Będziesz się zastanwaiać gdzie tak naprawdę przynależysz.
I czy to takie ważne gdzieś przynależeć?
Czy odpowiedź na pytanie "skąd jesteś" może Cię teraz określić jako osobę?
Czy skąd jesteś to to samo co kim jesteś?
A co jeśli przeżyłeś więcej niż jedną emigrację?
Czy stracisz poczucie przyneleźności gdziekolwiek?
Czy będziesz przynależeć do wszytskich miejsc gdzie mieszkałeś po trochu?
Gdzie tak naprawdę będzie Twój dom?
Czy to ważne mieć dom jako miejsce które określa Cię jako człowieka?
Czy dom to jedno z tych mieszkań które tymczasowo wynajmujesz, planując kolejną zmianę?


​Czy się całkowicie zlejesz z tłumem i będziesz jak wszyscy?
Czy będziesz już zawsze wszedzie odstawać?
Czy zaczniesz zapominać słowa w swoim języku ojczystym?
Czy zaczniesz wstrącać obce słowa rozmawiając z mamą?
Czy coś w twoim własnym języku zacznie być dla Ciebie dziwne i nielogiczne?
Czy zaczniesz mówić z dziwnym akcentem?​


cdn

dreams sweet dreams or a beautiful nightmares

As most of the time I would have nightmares
A beautiful dream is something WOW

I had very strange but nice dream

so realistic

So I was in my hometown. 

And I found a map, it was that kind of map, what in old days we was having in the class room. 

But it wasn't just "ordinary" map.

You could stretch it over your head, so it will take you to the place. 

Kind of google maps, but you are traveling in your head.

Like it actually takes you to the place that you wanna be.

So I found, on the west coast of Africa (I would say around Gambia), complex of islands. 

Name of the island was Nirvana.

There was an island in the center.. From that place was departing several rivers melting into the ocean. 

So from the "middle island" you could see all the other islands and rivers.

The middle island was on the high rock, so without ladder you could not get there.

It was tropical island, with a white sand and palm trees. Real jungle.

So when I went there, I was amazed by beauty of it. 

I just swam around and saw few other islands but from far. 

The weather was crystal clear and mostly not that deep.

Deepest water was around center island. SO I didn't even try to get there.

It was all so beautiful, so I decided to go back and bring my mum and sister.

We went back together, but might be we hit too much into depth of the ocean.

So it threw us very deep into the water. We had to swim long way up.

I was not sure in this moment  if my beautiful dream will turn into nightmare.

But we made it up.

So we took direction to the closest island.

It was less tropical, It  started with a long meadow.

And far far away we could see a house, regular house as you can see in eastern Europe.

But closer to us was a complex of house. 

That looked like more primitive, natural handmade. Again was placed in a circle.

It called our attention.

We went in this direction. 

But we realised that in front of each house there was a large bird.

Not an ordinary one. It was huge purple bird. 

Had had a dark purple feathers, almost dark blue.

I had bad feeling about those birds.

But my sister said that to her they look friendly.

That I shouldn't worry.

But they looked to me like kind of watch, protection for the houses.

She went closer, so the bird made its move.

He hit her twice in her leg.

It was a strong bird so the hit pushed her down.

I saw bad is coming, so I went on the knees and said to the bird that, we are really sorry to disturb. 

That we about to leave, If he could leave her. 

Bird kind of understood. Didn't step back. But also let her go.

So we took last look back. And went back home.

So when I woke up I start to search for those islands on real world map. But it doesn't exist.

That's so pity. I would like to see it in real life so much

You are a little universe

 If you believe you can be whole life the same person. 

You are wrong. 

Life is changing you. 

Situations are  changing you. 

Stresses is changing you. 

People who surrounds you they are changing you.

So is there someone who know you truly? Only you know yourself.

You never will be discovered like the universe. 

You are a little universe - waiting to be discovered but as whole thing.

So count on it that it will never happen.

Very little people enjoying discovering other people.

Discovering deep thoughts.

Discovering what actually determined why other person is way he is.

Nothing except things served easy as box meals is worthy the time of the others.

So people like people who are easy to take. Funny. Simple. Common. Who think the same way. Follow the trends.

No one wills to discover anything what's under surface.

Just shiny, beautiful surfaces.

Everywhere.

But everyone inside wills to be discovered.

But everyone desires to be truly understood.

What no one knows about you?

What you would like to share?

wirus przejął całe moje życie

Nie ma niczego na czym mogę skupic mój umysł

Nie mogę nic zaplanować

Wirus przejął całe moje życie

Czy tak kiedys wyglądało życie w czasie wojny

Ciągłe poczucie niepewności i napewno nieporównywalnie wiekszego strachu?

Wszystko co nakręcało mnie do życia zostaje ucięte

Nie mogę nawet wychodzić z własnego pokoju.

Chcą żebym tu siedziała i odizolowała się od wszytskiego co potrzebne do życia

Powietrza

Przyrody 

Ludzi

Interakcji 

Słońca 

O braku tego wszytskiegoteż można umrzeć albo zwariować

Teraz pytanie jak długo jeszcze to szambo potrwa?

Potrzebuje interakcji międzyludzkich tak samo jak swobodnego oddychania 

Fajnie jest mieć czas dla siebie ale dleczego ma to być 

pracowanie non stop LUB czas dla siebie

Dlaczego nie można miec w tym balansu?

Narzekam. OK. NARZEKAM noi co?

Nie potrafię tak poprostu się przestawić przykleić uśmiech i udwać że wszytsko jest OK

Nie potrafie zrozumieć dlaczego ludzie potrzebujący lekarza nie mają udzielanej pomocy bo teraz leczy się tylko jedną chorobę

Gdzie zaszliśmy jako ludzkość?

Dlaczego większości tak łatwo przychodzi przejście nad tym do porządku dziennego?

Być może w życiu większości ludzi niewiele się zmieniło.

Ja kocham żyć,  wychodzić z domu, podróżować, doświadczać, planować, czuć się wolnym

Teraz ktoś decyduje za mnie czy mogę zobaczyć rodzinę czy nie. Czy mogę wsiąść do samolotu czy nie. Czy mogę wyjść z domu czy nie. Czy mogę pracować czy nie. Kiedy mogę pracować a kiedy nie. Po  której stronie mam iść po schodach. Kiedy mam umyć ręce. 

Wiem że ta sytuacja nie zależy ode mnie, wiem że nie dotyka tylko mnie.

Ale determinuje moje życie w tak ogromnym stopniu

Czuje sie jakby ten wirus był okupantem